باسمه تعالی
بنده آدمی هستم که خودروی شخصی ندارم چون پولش را
ندارم. به همین مناسبت همیشه در ذهنم مشغول طراحی
روشها و فرمولهایی بوده ام که به هر صورتی شده رفت و
آمد درون شهری به وسیله خودروهای شخصی محدود گردد
و مردم از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند. یک دلیل ساده
برای من همیشه این بوده است که بنزین بعنوان سوخت
مورد استفاده خودروها سرمایه ای متعلق به همه مردم
است مخصوصاً که همراه با یارانه بسیار زیاد از طرف دولت
عرضه میشود و فقط افرادی از آن بهره مند میشوند که
صاحب خودرو باشند و افرادی مانند من بدون اینکه بهره ای
از این موهبت ملی داشته باشند باید شریک مصیبتهای
حاصل از مصرف بی رویه بنزین از قبیل خروج میلیاردها دلار
ارز از کشور و انواع آلودگیهای ناشی از سوزاندن بنزین و
... باشند. طبیعی است که آدمی مثل من از سهمیه بندی
بنزین خوشحال باشد چون حداقل ضرر کمتری پرداخت میکنیم
اما... قرار شد در این میان چند اقدام همزمان صورت بگیرد.
یکی اختصاص سهمیه ویژه به تاکسیها و وانت ها برای ارائه
خدمات عمومی و دیگری گسترش ناوگان حمل و نقل عمومی
و ترغیب مردم به استفاده از آنها. به شکل عادی وقتی
بنزین سهمیه بندی شد مردم خودشان به سمت خودروهای
عمومی هجوم آوردند اما اینبار برخی تاکسیها بودند که از دست
مردم فرار میکردند و گاهی اصلاً توی صورت آدمهایی که
بغل خیابان استاده بودند نگاه نمی کردند. شاید چون خجالت
میکشیدند که سهمیه بنزین عمومی مردم را که به کارت آنها
ریخته شده بود ، فروخته و هاپولی کرده بودند.
تازه دولت اعلام کرد که به خودروهای شخصی 100 لیتر اضافه
میدهد ؛ باز هم سهمیه ما بی ماشینها را داند به ماشین دارها
البته من به دولتی که کار بزرگ سهمیه بندی را انجام داده
است حق میدهم برای کاهش برخی تنشهای روانی از این
کارها بکند اما بهتر است بیشتر به دنبال اجرای صحیح برنامه های
اصولی و اساسی باشیم.
من امیدوارم دولت هر چه سریعتر معضل فروش بنزین توسط
خودروهای عمومی را هنرمندانه و قاطعانه حل کند و الا اگر
قرار باشد یک عده ای برنامه ریزی کنند ، یک عده دنبال اجرا
باشند و یک عده که عوامل اجرای طرح هستند به اخلال در
آن کمر ببندند به هیچ نتیجه مطلوبی نخواهیم رسید.
