باسمه تعالی
مجلس نهاد عجیبی است. آدم نمیداند با کی طرف است و از کی باید مطالبه داشته باشد چند صد نفر آدم روی صندلیها نشسته اند دور تا دور! هر کدام یک چیزی توی سرشان میگذرد و آخرش هم یک تصمیمی میگیرند که معلوم نیست دقیقاً نظر کدامشان بوده و چه تعداد از حضرات واقعاً اعتقاد به آن مسئله داشته اند. اتفاقاً این باعث میشود که هیچ کس هم مسئولیت تصمیمات را بعهده نگیرید بلکه برعکس هر کدام از نمایندگان بنا به تشخیص خود در محافل مختلف بنا به اقتضاء میتوانند له یا علیه یک مصوبه مجلس موضع گیری کنند و هیچ معلوم نمیشود که خود این حضرت در زمان طرح موضوع در مجلس چه موضعی داشته اگر موافق بوده حالا اوضاع را مناسب نمی بیند میگوید نه من با این شکل اجرا مخالف بودم و ما و دوستانمان نظر دیگری داشتیم! اگر مخالف طرحی بوده میگوید من نیتم اصلاح آن بود نه حذفش.
سهمیه بندی بنزین هم از این قاعده مستثنا نبود. ابتدای سال که دولت اعلام میکرد هنوز آمادگی ایجاد نشده و باید فضا سازی بیشتری صورت بگیرد مجلس مرتباً اولتیماتوم میداد و مطبوعات هم دولت را تحقیر میکردند که عرضه اجرا ندارد و این مصوبه معلق خواهند ماند. بهر حال بعد از تعیین وقتهای پیاپی و فشار بر دولت حالا آقایان مدعی شده اند و هر کدام جداگانه در حوزه های انتخابی شان یا در مصاحبه با مطبوعات منکر شخصیت حقوقی خود به عنوان مجلس شده و به انتقاد از دولت می پردازند.این چیزهاست که آدم را به فکر فرو می برد که یک فکر اساسی بکند برای این مجلس
