باسمه تعالی
قصد ندارم به این بپردازم که اتفاقات این روزها در غزه نشان بلوغ در ملت مقاوم فلسطین و ضعف و فترت در دشمنان انسانیت است. این موضوع البته قابل توجه است که روند تحولات در فلسطین منجر به شتاب گرفتن فرایند کفر به طاغوت در سراسر جهان گشته و جانهای مشتاق را برای شنیدن پیامهای فطری و عدالتجویانه آماده ساخته است.
آنچه ذهنم را مشغول کرده نحوه برخورد ما با این اتفاقات در عالم است. البته این سنت قرآنی است که نابود کننده طاغوت ، ملک و عظمت را از خداوند پاداش خواهد گرفت چنانچه فرمود: داوود جالوت را کشت و به او حکومت عطا شد اما آیا وافقاً رفتار ما بعنوان داعیه داران مبارزه با طاغوت در عالم مناسبتی با این نقش داشته است.امروز که در میانه ماه محرم الحرام قرار داریم و عزاداری عاشورای حسینی را پشت سر گذاشته ایم باید با خود بیندیشیم که آیا توانسته ایم کمترین وظیفه خود را در قبال مردم تحت ظلم از جمله در فلسطین به جا بیاوریم. به نظرم این اولین شرط برای این همه ادعاهای بزرگی است که ما داریم. امروز در گوشه و کنار عالم گروههای زیادی نسبت به این تجاوزات واکنش نشان داده اند حتی آنهایی که شاید خودشان را نان خور خدا ندانند. ولی رفقا ما چی؟ ما که خود را نان خور خدا میدانیم ، ما که همه وجود و دارائی خود را از فیض مدام و هر لحظه ای پروردگار عزیز عالم میدانیم. ما که میدانیم اگر باران بر ما می بارد و سلامتی و امنیت داریم از نگاه محبت آمیز لنگر آسمان و زمین ، امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) است ما چی؟ منتظریم شورای هماهنگی چیز بیانیه بدهد و از ما دعوت بعمل بیاورد؟
این کودکان و معصومانی که امروز در غزه کشتار میشوند فرصت آبروداری به ما میدهند اگر قدردان و نمک شناس درگاه پروردگار باشیم و الا...
و البته باید این را هم اشاره کرد که اینروزها نمایشگاه دستآوردهای لیبرال دموکراسی و نگاه اومانیستی به بشر در جای جای این گیتی ، از آن سوراخ گل و گشاد در لایه اوزون گرفته تا زندان ابوغریب و فلسطین اشغالی ، برپاست. یکبار دیگر برای n امین بار از آنهایی که فکر میکنند در نوع نگاه غربی به جهان خیری نهفته است دعوت میکنم نه بخاطر ما به خاطر خودشان با چشمهای باز به سیر تحولات عالم نظاره کنند و وضعیت امروز بشر را بررسی کنند و بپذیرند که برای آرامش وجدان خودمان و آسایش نسلهای آینده بشر عفونت و نکبت نگاه غربی به جهان را باید دفن کرد.
