بسم الله
مگه ما سالی چند بار یک پست معنوی و بدرد بخور میذاریم تو وبلاگمون؟ ولی الان باید در مورد نسیم رحمت بنویسم. نسیم رحمت الهی از جانب کربلای حسین(ع). 2سال پیش ما همه فهمیدیم که مخلصانه در سنگر امام حسین(ع) ماندن نتیجه اش شهادت خواهد بود و شهادت بی تردید چیز غریبی است.
2سال پیش که صدای انفجار بهانه ای بود برای پر کشیدن عده ای که مانند ما سینه زن امام حسین(ع) بودند ولی مثل ما نبودند دوباره دلها را لرزشی کربلایی گرفت و بهت مشاهده تفاوت عیار ، تا مدتی فضای ذهن را پر کرد.
خدا را شکر در زمانی زندگی میکنیم که شهادت در جبهه جنگ نرم و فرهنگی را به عینه مشاهده کردیم. خدا را شکر ما هم شب شهادت شهدا را دیدیم. ما هم میتوانیم بگوئیم : نمیدانید قیافه شان چقدر نورانی شده بود، اصلاً قابل توصیف نبودند. خدا را شکر!
یاد شهدای حسینه سید الشهداء (ع) شیراز در کانون فرهنگی رهپویان وصال غالباً با ماست ، اما من خاطره برخورد شهید شاهچراغی را فراموش نمی کنم که چندی قبل از شهادتش از من می خواست که فعال تر باشم و برنامه ها را بهتر به پیش ببرم.
شب انفجار صدای نوحه که بلند شد چند متری با حسینیه فاصله داشتم "بی تو ای صاحب زمان بی قرارم هر زمان از غم هجر تو من دل خسته ام" صدای مداح توی فضا بود. ناگهان غرش مهیبی را درک کردیم ، نگاهم به سمت حسینیه رفت شعله ای سوزان به آسمان بلند شد. هر چه بود آخر حسینیه بود ، به سمت در انتهایی دویدم. صحنه هایی که در انتهای حسینیه دیدم قابل تعریف و توصیف نیست اما پیدا بود که عده زیادی به خون خود غلطیده اند. شیراز شب عجیبی را از سر گذراند. شبی که از کودکی خردسال تا مردی میانسال که خواب دیده بود با مینی بوس از مقابل حسینیه به کربلا اعزام شده اند ، به نمایندگی از همه عاشقان اباعبدالله (ع) راهی سفر زیارت امام عاشقان شدند.
