بسمه تعالی
کافی است کسی یک بار مسیرهای طولانی برخی خطوط شرکت اتوبوس رانی شیراز را روی صندلی های خشک و بی روح اتوبوس های آن تجربه کرده باشد تا بداند که دغدغه این نوشتار چیست!
اتوبوس خط واحد، وسیله اصلی حمل و نقل گروهی از مردم ماست که اتفاقاً به نظر می رسد صاحب حق ترین شهروندان باشند.
این گروه همان هایی هستند که بدون تبلیغات رسمی مبنی بر پاسداشت محیط زیست و استفاده کمتر از سوخت های فسیلی، به دلیل مضیقه مالی و یا هر عامل دیگر از اتوبوس های شهری برای رفت و آمد خود استفاده می کنند.
حرکت قهری جامعه به سمت محدود کردن استفاده از خودروی شخصی و پائین آوردن مصرف سوخت، وضع قوانین و اتخاذ سیاست های مختلف در حوزه عرضه سوخت، هرچند تاکنون موجب نشده است التهاب ترافیک شیراز التیام بیابد، اما جای این سئوال را باقی می گذارد که اگر تشویق به استفاده از ناوگان حمل و نقل عمومی، برآمده از عمق تحلیل و ضرورت قطعی جامعه برای سامان بخشیدن به بسیاری از معضلات شهری است پس چرا در عمل این مردم کم تر برخوردار هستند که باید بدترین شرایط را در عدم استفاده از اتوموبیل شخصی تجربه و تحمل کنند.
اتوبوس های خطوط واحد شیراز، سرعت پائینی دارند و مسافرانشان را دیر به مقصد می رسانند، زیرا ایستگاه های زیادی دارند و مرتب در ترافیک خودروهای شخصی گیر می کنند، تا مسافران بی نوا احساس خسران کنند.
اتوبوس های یاد شده دارای صندلی های خشک و خشن هستند و مردمان را آزار می دهند و این آسیب به جسم مسافران در مسیرهای طولانی بیشتر مشهود است و کمردرد قهری ناشی از استفاده طولانی مدت از این سیستم حمل و نقل، پیامد ناگزیر زندگی بی کیفیت شهری برای اقشار صمستضعف خواهد بود.
مدیران شیراز در بخش های گوناگون حکومتی، انگاردوست ندارند باور کنند شیراز شهری گرم و نیه خشک محسوب می شود! همه دوست دارند بگویند شیراز شهر گل و بلبل است و عطر دلاویز بهار نارنج بی وقفه مشام جان را می نوازد! اما در میانه آن واقعیت ملموس و سوزنده و این تعارفات شاعرانه و رسانه ای، آنچه برجا می ماند گرمای اتوبوس های شهری شیراز است که مردمان مظلوم و بی ادعای این شهر را می آزارد.
نگاه مسافرین اتوبوس های شهری، وقتی که گرمای هوا آنها را کلافه کرده است و از شدن حرارت پیراهن خود را تکان می دهند و همزمان به بیرون از اتوبوس و خودروهای سیستم بالایی که باد خنک کولر موهای راکبین را نوازش می کند می نگرند، نگاه معنادار و عبرت آموزی است!
هم اکنون البته تا جایی که نگارنده می داند برخی از شهرهای بزرگ کشور از اتوبوس های با صندلی مبله در سیستم حمل و نقل عمومی استفاده می کنند و به این ترتیب حداقلی از احترام را برای شهروندانشان قائل می شوند.
القصه! مردم حواسشان جمع است؛ مسئولین دقت داشته باشند که وقتی شعار حمایت از حمل و نقل عمومی و عدم استفاده از خودروی شخصی می دهند همه ماجرا به وارد کردن اتوبوس جدید در سیستم حمل و نقل عمومی ختم نمی شود، بلکه کیفیت مسافرت شهری باید مورد توجه باشد که این موقوله در ارتباط وثیق با کیفیت خودرو و قوانین ترافیکی شهر تعریف می شود.
