نصیحت به مسئولین جامعه اسلامی

کبوتر با کبوتر باز با باز

باسمه تعالی

حامد بهداد را نمی دانم یادتان هست یا نه؛ وقتی که برای گرفتن جایزه اش روی سن رفت و زمانی که همه دوربین ها روی او زوم کرده بودند، با لحنی تاثرآور گفت: ...فقط یک ذره آزادی بدهید...!
این صحنه را که از تلویزیون دیدم یک نفس بلند کشیدم و گفتم منظورش چیه؟ واقعاً ما یک ذره آزادی هم نداریم؟! کمی بغض کردم و دلم سوخت!
وقتی گلشیفته فراهانی اقدام به نمایش بدنش کرد، جواب خیلی سئوالات عریان شد؛ هر چند قبل از آن هم معلوم بود ولی برهنه نبود!
آری! آزادی مورد نظر این هنرمندان تفسیر شد تا همه شیر فهم شوند! و همه آن هایی که آدرس های غلط انداز و انحرافی برای این آزادی می دادند خلع سلاح شوند و گوشی هایشان خاموش شود؛ اکنون همه می دانند آزادی مورد نظر اینان یعنی مالکیت بی قید و شرط بر بدن و امکان اعمال هر نوع مدیریتی بر آن و چون جمهوری اسلامی مانع این آزادی است باید تمسخر شود و هنرمندان آزادی خواه تا می توانند باید بروند خارج و بر بدنشان که اختیار آن را دارند، اعمال مدیریت کنند!
هنرمندان مذکر دلتنگ آزادی هم نگران نشوند؛ آنها هم می توانند برای استنشاق اندکی آزادی، بروند آن طرف آب و تولید صحنه کنند!
گلشیفته اشتباه کرد! البته کار دیگری هم در این مسیر از او بر نمی آمد. او پایان راه خودش را اعلام کرد، پایانی که قبلاً به آن رسیده بود؛ عبور از جمهوری اسلامی از هر طرفش پایان محسوب می شود؛ این ادعای ما بود ولی گلشیفته آن را اثبات کرد.
گلشیفته فاش کرد که غرب برای مقابله با جمهوری اسلامی همین را در دست دارد که مانند ابلیس ملعون لباس آدم ها را بکند تا بتوانند بر بدن خود مدیریت کنند؛ اما این برای زمین زدن جمهوری اسلامی هنوز خیلی کم است؛ غرب واقعاً کم آورده است.
واقعیت این است که انقلاب اسلامی با قدرت و سرعت باور نکردنی در حال پیشبرد برنامه ها و نیل به اهداف مقدس خویش است و تمدن غرب مانند گردن کش پیر و بیچاره ای که زور بی خودی می زند، هن و هن می کند که تاثرآور است و این تاثر بیشتر متوجه آدم هایی شبیه گلشیفته است که دل به این قداره بند بی خاصیت بسته اند که قادر به نگهداری خود از خرابی هم نیست.