نصیحت به مسئولین جامعه اسلامی

باسمه تعالی

چند گروه حامی برقراری رابطه میان ایران و آمریکا بودند که شرایط متفاوتی را در ذهنشان تصور می کردند:

گروه اول متدینین سنتی و محتاط هستند که به تصور کم شدن تحریم ها و گشایش فضای اقتصادی، عجالتاً موافق گفتگو با آمریکایی ها هستند. این گروه درک کاملی از جایگاه نظام اسلامی در دنیا و شرایط اقتصادی کشور همچنین نوع رفتارهای دولت مستکبر آمریکا ندارند و بر اثر برخی رفتارهای ناپسند دولت گذشته به تدابیر دولت حاضر دل بسته اند.

گروه دوم اصولاً اعتقادی به نظام اسلامی ندارند و برایشان مسائل اعتقادی محلی از دعوا ندارد. این ها کعبه آمالشان غرب است و دوستی با اسرائیل را نیز می پذیرند. این گروه هم اکنون با رندی ژست حمایت از جایگاه و موقعیت رئیس جمهور را گرفته اند و می گویند او نماینده ملت است و هر کاری می کند حق است و برای تامین منافع مردم، با آمریکایی ها گفتگو کرده است.

گروه سوم انقلابیون خسته هستند. این ها با این که نظرات امام خمینی(ره) را در مورد آمریکا و رابطه با آن می دانند و شاید یک زمانی هم قبول داشته اند، اما هم اکنون به هر دلیل معتقدند باید این ارتباط برقرار شود. برخی از این افراد حتی تا چند سال گذشته در خصوص چرایی عدم مذاکره با آمریکا به مناظره با لیبرال ها می نشستند و سفت و سخت از بی فایده بودن و بلکه خطرات مذاکره سخن می گفتند ولی اینک به شدت دنبال گشودن راهی به آن سوی آتلانتیک هستند و حتی برای بستن زبان منتقدین این ارتباط، آن ها را با رژیم صهیونیستی مقایسه می کنند و معتقدند عده ای در داخل هم نوا با اسرائیلی ها نسبت به برقراری رابطه ایران و آمریکا خشمگین هستند!

همان طور که انتظار می رفت دیپلماسی لبخند دولت روحانی خیلی زود به زمین سنگلاخی رسید؛ پیشنهادات و کنایه های نه چندان دوستانه طرف های آمریکایی و غربی یکی بعد از دیگری در حال مطرح شدن است: پذیرش پروتکل الحاقی از طرف ایران، کافی نبودن لبخند و نیاز به اجرای تغییرات در رفتار ایران، روی میز بودن گزینه نظامی در خصوص ایران، بازرسی کامل و جامع از تاسیسات هسته ای ایران، عدم پذیرش حق غنی سازی برای ایران و ...

رسانه ها و جریانات علاقه مند به آمریکا که احتمالا منتظر این رفتار آمریکا بوده اند به سرعت شروع به زمینه سازی برای عقب نشینی های بعدی کرده اند و بدون این که احساس شرم کنند می گویند: اصولاً مسئله ای هسته ای چیزی نیست که بخواهیم به خاطرش خودمان را به خطر بیندازیم، ارزشش را ندارد اگر لازم شد از خیرش بگذریم، شعار مرگ بر آمریکا جزء اصول ما نیست، ما که هنوز امتیازی به آمریکایی ها نداده ایم و ...

این که رفتارهای اینچنینی چه نسبتی با تدبیر نرمش قهرمانانه دارد بماند، آنچه حائز اهمیت است نوع عملیات روانی رسانه های وابسته به اردوگاه سازش برای زمینه سازی این تراژدی ملی است.

ابتدا که بحث گفتگو با آمریکا مطرح می شود پی در پی و بی امان فریاد می زنند که رهبری به دولت مجوز داده اند و نرمش قهرمانانه، تدبیر مورد رهبری معظم انقلاب است و آنچنان برای هر حرکت دولت و رئیس جمهور از جایگاه رهبری خرج می کنند که بی سابقه به نظر می رسد. وقتی قبح این رفتارها شکست؛ سکوت نخبگان را خریدند و رقبای سیاسی و منتقدان را منفعل کردند تازه بازی وا دادن شروع می شود.

آمریکایی ها از هم اکنون می گویند ایرانی به دلیل فشار تحریم پای میز مذاکره آمده اند و اگر می خواهند مذاکره نتیجه داشته باشد باید تغییرات مورد نظر ما را در رفتارشان بدهند تا در ادامه ما بتوانیم برای رفع تحریم های اقتصادی تلاش کنیم! و الا ایران باید تحریم ها را همچنان تحمل کند. خب این چه مذاکره ای است که شما از ابتدا معلوم است باید به کجا برسید و اگر نرسید یعنی شکست مذاکرات و بر باد رفتن همه امیدهایی که به دشمن شماره یک ملت ایران بسته شده است!

باسمه تعالی

طنز

اوووووف داغون شدیم از این همه ارزونی!

چرا اینقدر دلار و طلا داره میاد پائین؟

آقا من یه چند کیلو طلا دارم تو خونه میخوام بریزم دور، کسی نمی خواد برای اسباب بازی بچه اش؟

همه چی در حال سقوط آزاده بیچاره شدیم از خوشی!

اما واقعیت اینه که روحانی کمرشو محکم بسته که از طریق برقراری ارتباط با آمریکا وضع اقتصاد را درست کند و اگر با این حرفا درست نشه دیگه نمی دونم میخواهد چیکار کند.

آقای روحانی! مشکل مملکت را باید داخل مملکت درست کنی نه پای میز مذاکره. حالا ما گفتیم!

نکنه برای کم کردن روی ما این دفعه بری اوباما رو بغل کنی و عکس بندازی تا اجناس ارزون بشه! نکن حسن خطرناکه!

باسمه تعالی

اتفاق بدی که همواره نسبت به آن تذکر داده می شد اکنون تا حدودی افتاده است و به واسطه اتفاقات اخیر، مسائل داخلی ایران از جمله امور اقتصادی تا حدود زیادی در رابطه به مسائل سیاست خارجی تعریف می شود.

در افواه عمومی می گویند فلان مسئله حل شود ارز پائین می رود یا اگر فلان طور شود طلا بالا می رود.

فارغ از این که چقدر این مسئله صحیح و در عمل واقعی باشد، گره زدن معیشت روزانه مردم با مسئله سیاست خارجی نقطه ضعف و پاشنه آشیل خطرناکی محسوب می شود. وقتی قرار است شما به وسیله مصالحه با طرف های خارجی که اتفاقا با ما معارضه هم دارند اقتصاد کشور را بهبود ببخشی ناچاری در گفتگو با آن ها کار را تمام کنی زیرا راه دیگری مقابل شما گشوده نیست و جو روانی جامعه منتظر تاثیر گذاری شما است و اگر چنانچه عنوان شود که مثلا گفتگوها موفق نبوده است دقیقا معادل این است که بگویند شما در مدیریت اقتصاد کشورت ناموفق بوده ای و این یعنی فاجعه یعنی کوتاه آمدن از آرمان هایت و خطوط قرمزت برای رسیدن به چیزی که فکر می کنی مردم را راضی می کند.

البته دستگاه دیپلماسی کشور باید کار خودش را بکند ولی ابتنای کار باید بر قدرت داخلی و توان تولید ملی باشد و از این موضع اهداف کشور دنبال شود. توان داخلی پشتوانه پیروزی در گفتگو با دنیاست.

نباید شرایط به گونه ای پیش برود که اقتصاد ملی کشور نسبت به مسائل خارجی شرطی شده و با هر گونه تنشی همه چیز به هم برید به عکس باید به سمتی برویم که در شرایط بحرانی همه توان کشور متمرکز شده و برای پاسخگویی به تهدیدات آماده شود. یعنی مثلاً مصرف زائد کم شود، بهره وری افزایش یابد، اقبال مردمی به تولیدات ملی گسترش پیدا کند و از این قبیل.

ما برای موفقیت دیپلماسی دولت آقای روحانی دعا می کنیم و البته اطمینان داریم که مستکبرین هیچگاه به آرامش ما رضایت نخواهند داد.

باسمه تعالی

چند نکته درباره آغاز به کار دولت جدید

1- یک مغالطه قدیمی در جریان رای اعتماد به وزرای پیشنهادی دکتر روحانی مطرح شد که نباید از کنار آن گذشت.

می گویند خیلی سخت نگیرید و به گذشته افراد کاری نداشته باشید و اگر کسی پرونده ای در دستگاه قضایی و امنیتی ندارد معنایش این است که صلاحیت دارد.

این حرف غلط است؛ زیرا فردی که می خواهد مسئولیتی را بر عهده بگیرد باید صلاحیتش احراز شود. یعنی اگر ما می خواهیم کاری(مثلاً نقاشی خانه مان) را به کسی واگذار کنیم نمی گوئیم این آقا هیچ سابقه سوئی ندارد پس مناسب است؛ بلکه تحقیق می کنیم که واقعاً صلاحیت دارد یا ندارد.

مسئله بعدی این است که چرا نباید از رفتارهای گذشته وزرای پیشنهادی در موقعیت های حساسی همچون فتنه 88 به سادگی عبور کرد؟ کسی که می خواهد در یک نظام مسئولیت قبول کند باید به آن اعتقاد داشته باشد والا منافق است و به قصد انحراف وارد شده است؟ غیر از این است؟

این اعتقاد و التزام هم باید ثابت شود، در حالی که برای برخی از آنان خلافش ثابت شده است و حالا چون نماینده هایی از این معیار مهم در ارزیابی وزرا سخن به میان آورده اند عده ای برآشفته اند که چرا از فتنه دم می زنید!

2- همه فعالان سیاسی و مردم عادی به خوبی می توانند مشاهده کنند که عده ای از نمایندگان که دفاع از دولت گذشته را کاری زشت و دور از شخصیت نماینده ها می دانستند، در این دوره جدید و ریاست جمهوری دکتر روحانی به شدت در موضع دفاع ایستاده اند و همان کاری را که قبلا به عنوان طعنه به آن وکیل الدوله گی می گفتند اکنون خود بر عهده گرفته اند و هیچ هم خجالت نمی کشند.

بالاخره دفاع از دولت خوب است یا بد است؟ زشت است یا وظیفه است؟

3- دولت جناب روحانی کارهای بسیاری بر عهده دارد و باید به سرعت وارد فضای کار و تلاش شود. حاشیه پردازی و حرف های غیر ضروری سم مهلکی برای این دولت خواهد بود. ممکن است جریانی خارج از دولت بخواهد با راه اندازی بازی "نمی گذارند کار کنند" و "دیگران دخالت می کنند" از هم اکنون جریان خدمت رسانی دولت به مردم انقلابی کشورمان را خدشه دار کنند.

اگر برخی دولتیان به این فضا دل ببندند، فاتحه شان خوانده می شود، خیلی زودتر از آنچه فکر می کنند به وسیله مردم کنار گذاشته خواهند شد. ملت ایران با توجه گرانبهای گذشته اش، مجال این لغز خواندن ها را به کسی نمی دهد.

البته طبیعی است که همه باید سر جای خود بایستند و وظیفه خود را انجام دهند و در چهارچوب قانون حرکت کنند.

4- تعبیر نامناسبی توسط رئیس جمهور محترم در صحن مجلس در خصوص فتنه 88 به کار رفت که طی آن به اردوکشی خیابانی و ماجرای کهریزک در کنار هم اشاره شد. طبیعی است که هر آدم عاقلی درک می کند که طراحی برای براندازی نظام اسلامی قابل مقایسه با یک سوء تدبیر در رفتار تعدادی از مسئولین نیست و البته به نظر من آقای رئیس جمهور هم همچینن تلقی ناصوابی نداشتند بلکه شاید می خواستند بگویند که ما به همه جوانب ماجرا توجه داریم؛ ولی بهرحال تعبیر جالبی نبود.

5- بار دیگر یادآوری این نکته شاید ضروری باشد که همان مردمی آقای روحانی را رئیس جمهور کردند که آقای احمدی نژاد را. بنابراین ایشان شایسته است که توجهش را بر مطالبات این قشر متمرکز کند.

همه چیز خوب و آرام پیش می رود. اگر این جمله توصیف شرایط انتخابات و حال و روز منتخب این دوره ملت ایران باشد باید اذعان کرد این آرامش بیش از همه متکی بر تعهد نیروهای وفادار به انقلاب اسلامی است. روی دوش تحمل و خویشتن داری دلسوزان نظام است که کسانی می توانند رای بیاورند و هوادارانشان با آسودگی به شادمانی بپردازند. اصولاً شیرینی و آرامش زمانی رقم می خورد که کاندیداهای ناکام و هوادارانشان نتیجه را بپذیرند و با لبخند تبریک بگویند و الا همه چیز در تلخی و ابهام پیش خواهد رفت.

گاهی فکر می کنم شاید بهتر بود همیشه آن ها رای بیاورند زیرا ما به دلیل تقید به آداب دینی و انقلابی به منتخب ملت تبریک می گوئیم و همگی برای وی آرزوی موفقیت می کنیم و اعلام می داریم که همه توانمان را برای یاری او به کار خواهیم بست.
هر وقت آن ها رای بیاورند آبروی نظام بهتر حفظ می شود؛ کسی به قانون لگد نمی زند؛ کسی اخم نمی کند؛ کسانی به خیابان نمی ریزند و عیش مردم را منغش نمی کنند. بله! این طوری بهتر است.
حزب الله باید شانه هایش پهن باشد تا بقیه بتوانند روی آن بایستند و کار کنند باید شانه هایش ظرفیت و تحمل زخم را داشته باشند.

دیگران نشان داده اند که این ظرفیت را ندارند؛ هر وقت خودشان یا نامزد مطلوبشان رای نیاورد اخم می کنند، بازی را به هم می زنند. تبریک نمی گویند؛ اگر هم بگویند تلخ و ناسزا گونه است. به نظرشان انتخابات درست برگزار نشده است و نباید تسلیم صحنه سازی های خطرناک شد. ظرفیت رای نیاوردن ندارند و به جان نظام نیشتر می زنند.

اگر آن ها با ابراز عقده های فروخورده و فوران آتشفشان های درون سینه موجب شدند کشور نتواند از ظرفیت مشارکت 85 درصدی و حضور 40 میلیون رای دهنده در پای صندوق های رای و آرای 24 میلیونی رئیس جمهور منتخب در عرصه های داخلی و به ویژه بین المللی بهره برداری کند اما ما آنقدر تمنیات خود را در برابر مصالح عالی نظام حقیر می دانیم که منتخب ملت را با خوشدلی و تشویق راهی مصاف های داخلی و خارجی کنیم.

حاج شیخ حسن روحانی بهر روی منتخب این دوره ملت است. وی از حیث پایگاه سیاسی جایی نزدیک به ناطق نوری و هاشمی رفسنجانی قرار دارد. قرائن گویای آن است که دولت وی رنگ و بوی کارگزارانی خواهد داشت. این ها کاملاً آمادگی دارند که پاس های گل طلایی را در دقایق حساس به اصلاح طلبان بدهند. در واقع با رفتارها و زمینه سازی هایشان خودآگاه و ناخودآگاه جامعه را به آغوش جریانات غیرمعتقد به آرمان های انقلاب اسلامی سوق می دهند. یک عامل مهم که می تواند مانع از این انحراف شود حضور فعال و هوشمندانه حزب الله در صحنه است. باید شیخ دیپلمات را یاری کرد تا حفظ شود و بتواند در حد مقدورات خود به کشور خدمت کند.

وفاداران به انقلاب اسلامی چند مسئله مهم برایشان مطرح است؛ از جمله این که نباید اجازه داد با گذشت سال ها و آمدن نسل های جدید هر نوبت لایه ای از غبار بر آرمان های امام روح الله(ره) بنشیند. این آرمان ها میثاق ملی است و برای آن ها جان های عزیزی فدا شده اند. بر اساس این آرمان ها انقلاب اسلامی شکل گرفته است و تداوم یافته و خواهد یافت. بر اساس این آرمان ها سعادت و رستگاری مردمان در دنیا و آخرتشان رقم خواهد خورد؛ بنابراین در راه تحقق آن ها نباید اهمال صورت گیرد.

خوشبختانه رهبر معظم انقلاب اسلامی همواره بر بازخوانی و تقریر مجدد این ارزش های الهی و انسانی همت داشته اند. بازخوانی این آرمان ها فضای اجتماعی مناسب می خواهد که ایجاد آن بر عهده ما است. مطالبه دائمی از مسئولان در این جهت وظیفه تعطیل نشدنی حزب الله است.

مسئله حزب الله باید مسئله دولت جدید باشد. مسئله حزب الله باید به دولت جدید با جدیت تفهیم شود. واقعیت این است که نه شیخ حسن روحانی، شیخ اکبر هاشمی است و نه ما آدم های ابتدای دهه هفتاد. اکنون معتقدان به آرمان های انقلاب اسلامی بسیار ورزیده و آماده در صحنه هستند و به دقت کوچکترین رفتارهای دولت را ارزیابی و تحلیل می کنند.
این بار رئیس جمهور منتخب با یک جریان هوشمند، فعال و حساس روبرو است که تفاوتش را حداقل با نگاه غالب در رفتارهای انتخاباتی رئیس جمهور انکار نمی کند اما فراموشش نمی شود که وی چه اندازه از رهبر معظم انقلاب در تبلیغاتش بهره برد و چقدر خود را در خدمت انقلاب اسلامی، دفاع مقدس و جمهوری اسلامی معرفی کرد و بنابراین به شدت مراقب است که این تفاوت نگاه بیش از اندازه لازم برجسته نشود.

واقعیت این است که ما در این دوره نتوانستیم گفتگوی موفق و روشنی با مردم داشته باشیم. اکنون هدفم تحلیل انتخابات و نتایج آن نیست اما آنچه برای ما مهم است این که ارتباط قابل قبولی نه از طرف کاندیدای این جریان و نه از جانب حامیان وی با توده های مردم برقرار نشد. مسائل مردم به خوبی مورد توجه این جریان قرار نگرفت و یا اصولاً به خوبی فهم نشده بود که مورد توجه قرار گیرد. این نقیصه باید به سرعت رفع شده و همدلی با مردم و گفتگو بر اساس مقتضیات جامعه باید در دستور کار قرار گیرد.

به نظر می رسد تعامل دو جانبه جریان حزب الله با دولتیان و توده های مردم باید به گونه ای تعریف شود که متضمن معنای حمایت عمومی از دولت باشد و هم مطالبه گری هوشمندانه معطوف به آرمان های انقلاب اسلامی را در دل خود داشته باشد.
از هم اکنون سازماندهی نیروهای باورمند به آرمان های انقلاب اسلامی که خوشبختانه به همدلی و اشتراکات قابل توجهی دست یافته اند با نگاه ویژه به مراکز اصیل دینی همانند مساجد باید اولویت نخست همه دغدغه مندان جبهه فکری انقلاب اسلامی باشد. این نگاه باید از حیث مخاطب دانش آموز محور، از حیث مکانی مسجد محور و از حیث محتوایی تربیتی باشد.

خوشبختانه شبکه نیروی انسانی شکل گرفته در طول سال های گذشته به خوبی قادر است با هضم اتفاقات رخ داده در جریان انتخابات ریاست جمهوری، فرصت ها و ظرفیت های ایجاد شده از این رهگذر را بهره برداری کرده و آماده جهشی بلندتر در آینده باشد.

دولت جدید با استفاده از تجربه دولت های گذشته و با توجه به شعارهایی که تاکنون سرداده است برای ماندن بر سر قدرت، تحقق وعده ها و جلب توجه مردم، ناچار از میانه روی و توجه به درخواست های اجتماعی است. هیچ درخواستی در جامعه نباید شیواتر و رساتر از مطالبات جریان حزب الله باشد. این مطالبات علاوه بر این که برگرفته از عمق دینداری مردم، متکی بر قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و برگرفته از منویات رهبر معظم انقلاب است، با پشتوانه میلیونی وفاداران به آرمان های انقلاب اسلامی ابراز می شود بنابراین لاجرم بایستی معقول، معتدل، صریح و شفاف بیان شود. این اتفاق اگر حتی به طور نسبی با موفقیت صورت گیرد دولت جدید را در موج سنگین مطالبات اجتماعی، با خود همراه خواهد کرد.

در این راستا فعالیت های رسانه ای جایگاه ویژه ای خواهد داشت. در شرایطی که توده های میلیونی علاقه مند به آرمان های انقلاب اسلامی تا سال های قبل از رسانه ها و فعالین رسانه ای درخور محروم بوده اند اینک جمع قابل قبولی از رسانه های ارزش مدار و مطالبه گر عهده دار پیگیری مطالبات این جریان از دولت جدید خواهند بود. وظیفه این رسانه ها در دوره جدید بسیار حساس خواهد بود زیرا باید با حفظ اخلاق اسلامی در فعالیت های خود، مجموعه مطالبات جریان حزب الله از دولت جدید را با حفظ اولویت ها، تشریح و پیگیری کنند.

صفت ناجور و بسیار مخربی در برخی از ماها هست که وقتی کسی را در مجموع نمی پسندیم و با او اختلاف داریم کل خوبی هایش را کتمان می کنیم و چشم دیدن محاسنش را نداریم.

ولی فکر کرده ایم که چرا با وجود اختلاف حتی شدید با کسی، به نفع ماست که نقطه قوت هایش را بازگو کنیم؟

فرض کنید مدیری در جایی بر سر کار است و ما به شدت با او اختلاف داریم و اصلاً او را منحرف می دانیم. می توانید تصور کنید این فرد استاندار، رئیس جمهور یا مدیرعامل یک شرکت باشد.

اگر چون او را در مجموع مردود می دانیم، همه خوبی هایش را بپوشانیم و کتمان کنیم، چه خواهد شد؟ با کمی تدبر در این مسئله معلوم می شود که ما با این رفتار، به خودمان خیانت کرده ایم.

از بحث های اخلاقی و دینی که بگذریم، بهرحال این مدیر دوره اش تمام می شود یا تمامش می کنیم و می خواهیم جانشینش را مشخص کنیم یا می خواهند مشخص کنند. اگر ما یکسره بر طبل بی کفایتی و بر تدبیری مدیر قبلی کوبیده باشیم، اولاً مدیر بعدی را نمی توانند فردی با صلاحیت های بالا و قوی انتخاب کنند زیرا فضای کار برای مدیر قوی از بین رفته است و ثانیاً هر مدیری انتخاب شود ما در مقابلش دست بسته خواهیم بود زیرا تا انتقاد کنیم می گوید از مدیر قبلی که بهتر است و اصولاً خیلی نمی توانیم انتقاد کنیم چون همه کوپن هایمان را در دوره مدیر قبلی خرج کرده ایم و اگر خیلی شلوغ کنیم می گویند این بابا خودش مشکل دارد و بی خودی از همه انتقاد می کند.

فکرش را که بکنید می بینید شاید اصلاً پشیمان بشوید که چرا همان مدیر قبلی را اصلاح و تقویت نکردید و در مسیر صحیح تعامل حرکت نکردید. چرا واقعاً؟!

عقل حکم به انصاف می کند. خدا هم حکم به انصاف می کند.

احمدی نژاد و دولتش روزهای آخر خود را می گذرانند. خیلی از این حرف ها دیگر در مورد این دولت مصداق ندارد چون فضای کار برای او تمام شده و جانشینش هم الحمدلله توسط ملت رشید ایران مشخص شده است.

ما این دولت را در بسیاری مسائل مقصر و یا قاصر می دانستیم و انتقادهای به حق و جدی هم داشتیم ولی نباید به قدری سیاه نمایی می کردیم که قوت ها و مزایای واقعی آن پوشیده شود.

دولت بعدی نباید احساس کند در زمین بدون رقیب گام می زند و هر جور که عمل کرد کسی نمی تواند عملکردش را با دولت های گذشته مقایسه کند.

اگر مزایای دولت ها را پر رنگ و برجسته کنیم ناخودآگاه دولت های آینده را ناچار کرده ایم استاندارد بالاتری از خدمت به مردم را ارائه دهند. اینطور نیست؟

یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری رهاوردهای زیادی داشت که یکی از مهم ترین آن ها افزایش و تعمیق وفاق اجتماعی بود.

این دستاورد گران قیمت که دقیقاً در مقابل خواست و برنامه ریزی دشمنان قرار دارد باید به خوبی مورد توجه و حفاظت قرار گیرد.

وجود وفاق و همدلی در جوامع عامل پویایی و ایمنی آن ها در برابر مشکلات و تسریع در حرکت رو به جلو کشور خواهد بود.

متاسفانه این وفاق پس از انتخابات ریاست جمهوری در سال 88 به دلیل برخی قانون شکنی ها لطمه دید و عده ای بی ملاحظه نسبت به تبعات رفتارهای غیر عقلانی خود بر کوره اختلافات دمیدند و موجب تحمیل هزینه های سنگین به ایران اسلامی شدند.

اینک اما با رویش دوباره جوانه های امید به حرکت بالنده کشور، وفاق شکل گرفته در جامعه را باید پاسداری کرد.

واقعیت این است که مردم عمده سهم خود را در این زمینه ایفا کرده اند و نظام اسلامی نیز با حرمت گذاری به این مردم زمینه حضور حماسی آنان را در انتخابات فراهم کرده است. زین پس همه نگاه ها به دستگاه های اجرایی و سایر قوای کشور است که برای پاسداری از این وفاق اجتماعی، تمنیات و دلبستگی های کوچک و گروهی خود را فراموش کرده و به سوی اهداف بلند ملت حرکت کنند.