بسم الله
بالندگی هر مکتب را کجا ظاهر می بینند؟ یک دین کجا خودش را به رخ می کشد و قدرت نمایی می کند؟
مناسک عبادی و اجتماعی هر دین و مکتب ، نماد آن است. جایی و موعدی که مردم و مومنین جمع می شوند تا به مراسیم مذهبی خود را اقامه کنند محل بروز و ظهور یک مکتب است. مثلاً فرض کنید کسی بخواهد حضور و فعالیت دینی مسلمانان فرانسه در پاریس را ارزیابی کند ؛ قطعاً یکی از اولین مراجعات او به مساجد پاریس خواهد بود. اگر کسی بخواهد حضور و دل گرمی مسیحیان ایران را بسنجد باید سری به مراسمات هفتگی کلیساها بزند. به همین دلیل است که اسلام عزیز به شکوه تجمعات اسلامی اهمیت فوق العاده می دهد و به خاطر آن قانون و مقررات ویژه وضع می کند. نگاهی به مناسک اجتماعی اسلام مانند حج ، نماز جمعه و اعیاد اسلامی نشان می دهد که عظمت و اقتدار مومنین که ناشی از ایمان به خداست به شدت مورد توجه شارع مقدس بوده است.
طبیعی است هر مکتبی که موفق میشود حکومتی مبتنی بر تفکر خویش برپا کند و مدیریت جامعه ای را در دست بگیرد بایستی به تحقق اهداف مکتبی خود بیندیشد و متعهد به پیگیری آرمان هایی است که به خاطر آنها حکومت را در دست گرفته است.
جمهوری اسلامی به عنوان حکومتی که برآمده از نهضت عظیم اسلامی مردم ایران ، در طول سال های متمادی است مبتنی بر آموزه های وحیانی است و پیام رسای قرآن که خصوصیت حکومت مومنین را برپایی نماز و پرداخت زکات می داند در این زمینه دستوری روشن و صریح است. البته می توان این معنا را به جهت گیری دینی جامعه تعبیر کرد ؛ اما این به معنای اهمال در توجه به فریضه نماز به عنوان نماد این جهت گیری نیست.
آنچه در عمل شاهد آن هستیم بی توجهی برخی کارگزاران و مدیران نظام اسلامی به این جهت گیری اساسی و اصولی اسلام است ؛ به گونه ای که گاهی به نظر می رسد بعضی از ایشان فراموش کرده اند که چرا و در چه سازوکاری وارد مدیریت جامعه شده اند و این بی توجهی اصولاً در نظرشان نمی آید.
این البته می تواند به سازوکار بکارگیری مدیران مربوط شود که در خصوص برخی از آنها صلاحیت سنجی مناسبی صورت نگرفته است و هزینه این گونه مدیریت ها برای تربیت دینی و اخلاقی جامعه بسیار بیشتر از منافع احتمالی آنان خواهد بود.
یکی از نمادهای مهم و تاثیرگذار حضور مناسک دینی در اجتماع ، برگزاری نمازهای جماعت در ادارات است که حضور یا عدم حضور مدیران در این مراسیم در شکل دهی ذهنیت کارکنان و مردم دارد. این تاثیرگزاری به گونه ای است که با هیچ توجیهی نمی توان از حضور مدیران در این جور مراسمات دینی چشم پوشی کرد.
اگر چه در سال های اخیر تغییر روش قابل توجهی در سلوک مدیران کشور ایجاد شده است ؛ اما همچنان این نقیصه دل آزار در ادارات خودنمایی می کند و لازم است تا مدیران ارشد دستگاهها به این موضوع توجه بیشتری بنمایند.
